เนื้อเพลง ลุงขี้เมา

ลุงขี้เมา

อุทาหรณ์ ของคนรุ่นเก่า
มีชายชรา เป็นคนขี้เมา
งานการไม่ทำ แกกินแต่เหล้า
กินตั้งแต่เช้า... ทุกวี่วัน
เหตุการณ์ผันแปร ให้แบมือขอทาน
ร่อนเร่พเนจร แหล่งที่คนพลุกพล่าน
ร่างกายซูบโซ ผิวตัวดํากร้าน
ตัวสั่นสะท้าน... เพราะพิษสุราเรื้อรัง
เมื่อครั้งยังหนุ่ม แกเคยทํานา
เคยเอาหลังสู้ฟ้า... ปลูกข้าวให้คนกิน
หนี้สินล้นตัว เพราะมัวแต่ทํานา
ไม่เคยเรียนรู้วิชา... ที่นาก็หลุดลอย
มาเป็นจับกัง ที่แบกหามวันยังคํ่า
เหน็ดเหนื่อยแทบตายได้แต่ค่าแรงตํ่าตํ่า
ก็เป็นคนจน ย่อมเสียเปรียบเป็นประจํา
กลํ้ากลืนความชอกชํ้า... ถ้าไม่ทําก็อดกิน
ในยามจะกิน ไม่เคยเต็มอิ่ม
ในยามจะนอน ไม่เคยเต็มตื่น
หลับลงคราวใด ฝันร้ายทุกคืน
สร้างความขมขื่น... จนจิตใจอ่อนแอ
ยามเจ็บไข้ ร่างกายสั่นสะท้าน
เพราะต้องใช้แรงงาน... ยิ่งกว่าใช้แรงวัว
คนทุกคน ต้องทํางานเหมือนควาย
แต่หนี้สินยังมากมาย... เกิดเป็นควายดีกว่าคน…